Pubers

Pubers.
0-meting

Een stuk schrijven over pubers. Op 'papier' zetten hoe ik tegen pubers aankijk. Wat kenmerkt 'de puber'? Wat willen pubers? Wat doen ze, wie zijn ze, wat kunnen ze? Automatisch maak ik een onderscheid tussen pubers en alle andere wezens op deze wereld. Alsof 'de puber' tot een groep behoort die daardoor automatisch niet meer tot andere groepen kan behoren.

Uiteraard heeft 'de puber' een aantal kenmerken die niet te ontkennen zijn. Iemand is pas een puber wanneer hij of zij een bepaalde leeftijd heeft, aangezien het woord 'puber' afgeleid is van het woord 'puberteit'. In principe zou het woord 'puber' dus weinig moeten zeggen, behalve dat het een bepaalde periode van het menselijk leven aangeeft zoals de woorden peuter en bejaarde dat doen. Toch heeft het woord 'puber' een negatieve lading. “Wat een puber.” of “Ik was een echte puber.” zijn opmerkingen die ik niet zelden voorbij hoor komen. 'Puber' wordt in deze context geassocieerd met opstandigheid, brutaliteit, demotivatie, onbegrip enzovoorts.

Bovenstaande gedragingen zijn in vele gevallen inderdaad aanwezig bij jongeren in de puberteit, hier kan ik niet omheen. Maar deze gedragingen zijn verklaarbaar. De puberteit draait vooral om opgroeien, 'het volwassen worden'. Dit is een verandering die vrij snel plaatsvind. Ga maar na: De mens is zo'n 10 jaar kind, waarna het in ongeveer 6 jaar volwassen moet worden om vervolgens nog 70 jaar volwassen en daarmee verstandig te zijn. De 6 jaar waarin wij van kind naar volwassen gaan is heel weinig op een heel mensenleven. Maar we verwachten toch dat het mogelijk is, dat volwassen worden.

Belangrijk om op te groeien is het zelfstandig worden. Om dit te bereiken moet het kind zich af gaan zetten tegen de ouders, wat regelmatig voor meerdere partijen problemen oplevert. Zowel de gedragingen opstandigheid en brutaliteit komen hierin naar voren. Graag zet ik het woord 'opstandigheid' bij deze om in 'zelfstandigheid', en verander ik 'brutaliteit' in 'assertiviteit'. Een bepaalde assertiviteit is immers nodig om zich los te maken van de ouders.

Daarbij is het bekend dat er veel lichamelijke veranderingen plaatsvinden tijdens de puberteit. Dit, in combinatie met de drang om zelfstandig te zijn, zorgt voor onbegrip. De puber (ook ik kan niet om het woord heen) wil immers de problemen die hij of zij ervaart zelf oplossen. Er komt zoveel over de jongere heen dat dit, het zelf oplossen, vaak niet mogelijk is. Dat leidt tot onbegrip. De puber is continue bezig met zichzelf en de wereld om zich heen te begrijpen, om moeilijkheden op te lossen. 'Onbegrip' zet ik dan ook graag om in 'probleemoplossend'.

Demotivatie. Hoe kan ik daar iets positiefs van maken? Lastig. De puber heeft weinig zin om verplichte klusjes uit te voeren. De hond uitlaten? Echt niet. Huiswerk maken? Dat doet niemand. Volwassenen zoals ouders en leraren verwachten wel dat de puber deze verplichte klusjes uitvoert, terwijl de puber op dat moment met hele andere dingen bezig is. Vrienden maken bijvoorbeeld. Naar feestjes gaan, muziek maken, films kijken, shoppen, kortom; beleven. En dan het beleven van dingen die leuk zijn. Moet dit niet geprezen worden? Demotivatie zou ook wel als 'oriënterend' gezien kunnen worden.

De puber: Een kind dat, voor een groot deel eigenhandig, opgroeit. Zelfstandig wordt, assertiviteit ontwikkeld, problemen op wil lossen en zich oriënteert op het leven om zich heen. Ha, ik was een echte puber. En daar ben ik verdomd trots op.